انسان‌ها زمینی باارزش و کمیاب در اختیار دارند اما به داشته‌های دیگران نگاه می‌کنند و با غافل ماندن از زمین خود دیگران در آن بذر می‌پاشند و محصول خود را درو می‌کنند.

دل هر انسان زمین کشتزار اوست.

زمینی که تمییز و پاکیزه باشد محصولش طیب خواهد بود. خود و دیگران از ثمره این زمین بهره‌مند می‌شوند.

اگر زمین شورزار و کویری باشد هر زحمتی کشیده شود جز رنج چیز دیگری برداشت نمی‌دهد.

زمین با محصول خود انس دارد حتی در صحرای کویری زمین محصول خارگونه‌اش را نیز تنها نمی‌گذارد.

اما انسان از دل خود که بهترین زمین باارزشی که هدیه رایگان الهی است غافل مانده و از آن استفاده نمی‌کند.

دل اگر پاک و مطهر باشد محصولش هدایت و روشنی‌بخش خواهد بود که خود و دیگران را به صراط مستقیم آن راه پرنعمت متصل می‌نماید.

اما اگر دل ناپاک باشد هر بذری در آن بپاشی میوه‌اش آلوده خواهد بود که هم صاحب بذر و هم دیگران را به رذالت مسموم می‌کند و هدایت و روشنایی برای همیشه خاموش خواهد کرد.

دلمان را برای پاکیزه شدن به طبیب دل‌ها «آقا امام زمان» وصل نماییم تا هم خود روشن بماند و هم دیگر دل‌ها را نیز روشن نماید.

«وَ الْبَلَدُ الطَّیِّبُ یَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ الَّذی خَبُثَ لا یَخْرُجُ إِلاَّ نَکِداً کَذلِکَ نُصَرِّفُ الْآیاتِ لِقَوْمٍ یَشْکُرُونَ؛ سرزمین پاک گیاهش به اذن پروردگارش (فراوان و پربار) بیرون می‌آید، و آن (سرزمینی) که پلید است (گیاهش) جز اندک و بی‌خیر بیرون نمی‌آید. این چنین ما آیات را گوناگون می‌آوریم برای گروهی که سپاس می‌گزارند.» (اعراف/58)

 برداشت از آیة پنجاه و هشتم سوره اعراف.